သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္

 စကၤာပူအေရွ႕ဖ်ားမွာရွိတဲ့ Pulau Ubin ကၽြန္းကေလးကို အလုပ္သမားေန႔(၁.၅.၂၀၁၀)မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပထမေတာ့ သြားဖို႔ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး။ ေကာက္ခါငင္ကာ စီစဥ္လိုက္ရတာပါ။ ေအာ္.... ျဖစ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။ အလုပ္ကေလး ႏွစ္ရက္ပိတ္လို႔ ေအးေအးေဆးေဆးႏွပ္မလို႔ ၾကံပါတယ္။ မေအးေဆး လိုက္ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြမ်ား အလုပ္ပိတ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာျပီးေတာ့ ပိုျပီး ပင္ပန္းေနသ လိုပဲ။ (တကယ္လဲ ပင္ပန္းပါတယ္။ အလုပ္ဖြင့္ရက္ေတြကမွ သက္သာေသးတယ္။)

Departure @ Changi Village

ကဲ..ကဲ..သြားၾကမယ္လဲဆိုေရာ ကိုမ်ိဳးေအာင္က ဂစ္တာယူလာခဲ့ပါဆိုျပီး အမွာေတာ္ဆက္သမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ သိပ္ျပီးမယူခ်င္ရွာပါဘူး။ ဂစ္တာအိတ္ကို တမ္းဆြဲပါတယ္။ တစ္ခါမွလဲ မေရာက္ဘူးေတာ့ ကၽြန္း အေၾကာင္းလဲ မသိပါဘူး။ စက္ဘီးနင္းရမွာကိုေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စက္ဘီးစီးသြားျပီး အရိပ္ေကာင္း တဲ့ေနရာေလးေရာက္ရင္ နားျပီး အရင္ကလို စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္း ဆိုၾကမယ္ထင္တာ ေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ တစ္ေနကုန္ ဂစ္တာၾကီးလြယ္ျပီး စက္ဘီးစီးလိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ အခုထက္ထိ တင္ပါးေတြ ၾကိမ္းေနတုန္းပဲ။

ီ

" Pulau Ubin အေဝးမွ လွမ္းျမင္ရစဥ္ "

 " မာလိန္မွဴးၾကီး "

" သူငယ္ခ်င္းေတြ "

" Welcome to Pulau Ubin "

ကၽြန္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္(၁)ခ်က္တီးေတာ့မယ္။  လူစုျပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔လွမ္းေမးေမး " on the way " ပဲ။ နာရီဝက္ၾကာလို႔ လွမ္းေမးရင္လဲ  on the way " ပဲ။ " on the way " ကေန မတက္ေတာ့ ဘူး။ ဟိုလူ႕ေစာင္ရ၊ ဒီလူ႕ေစာင့္ရနဲ႕။ လူစုေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာပါပဲ။ Departure ေရာက္ေတာ့ မွ သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္ႏွံက Praking ရွာမရလို႔ လွည့္ျပန္သြားရတယ္။ ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္းကို လာၾက တဲ့ သူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ 

“ ငွားၾကမယ္ေဟ့.....ေကာင္းေကာင္း ”


“ ဂီယာပါတာေလး ရွာငွားမွပဲ။ ”

" မသြားခင္ နည္းနည္းခ်ထားလိုက္အံုးမွ....."

အမွန္တကယ္ေတာ့ Riding bicycle in Jungle ပါပဲ။ ေတာလမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြရွိသလို ကတၱရာခင္းထား တဲ့လမ္းေတြလဲ ရွိပါတယ္။ Ferry ဆိပ္မွာ စက္ဘီးငွားဆိုင္ေတြနဲ႔စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ကၽြန္း လံုးမွာမွ လူေနအိမ္ဆိုလို႔ ေလး၊ငါးအိမ္ေလာက္ပဲရွိျပီး soft drink ေလးေတြ ေရာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကေတာ့ ေတြ႕တဲ့ဆိုင္မွာ ဘီယာဝယ္ေသာက္လိုက္၊ စက္ဘီးနင္းလိုက္ေပါ့။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလးေတြ ေတြ႕ေတာ့လည္း တြန္းၾကရတာေပါ့။ တစ္ေန႔လံုး ဘယ္စီးႏိုင္ပါ့မလဲ။ အသက္ေတြက စကားေျပာလာျပီ မဟုတ္လား။

“ ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ ”

“ အဆင္းကေတာ့ ခပ္လန္းလန္းပါပဲ။ ”

“ အင္း...သိပ္မရခ်င္ေတာ့ဘူး။  သူတို႔ေရွ႕မွာေတာ့ မာန္တင္းျပီးနင္းမွပဲ....”

“ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသက္ေတြက စကားေျပာတယ္ေလ ”

“ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာေနၾကပါလား။ ငါတို႔ပဲေအးတယ္။ ”

“ ဟယ္ေတာ္....သူမ်ားေတြမိသြားျပီ ”

သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လဲ စက္ဘီးစီးျပီး ဝိတ္လာခ်ၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တေနကုန္ စက္ဘီးနင္းလိုက္ၾက တာ တစ္ကိုယ္လံုးေညာင္းညာကိုက္ခဲေတာ့မွ ျပန္ဖို႔သတိရလာၾကတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၆)နာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ ဒါေတာင္ ေရေတြ႕ရင္ မေနႏိုင္တဲ့သူေတြက ေရဆင္းကူးၾက ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အပူရွပ္မွာစိုးလို႔ ေရထဲမဆင္းေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ တစ္ပါတ္လံုးလံုး အလုပ္ ေတြထဲမွာ Pressure ေတြ၊ stress ေတြနဲ႔သာ ၾကံဳေတြ႕ေနၾကရတာမို႔ အခုလိုသြားလိုက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္ရႊင္လန္းသြားပါတယ္။ စိတ္သာ အဓိကပါ။ စိတ္ပ်ိဳ ကိုယ္ႏုလို႔ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။

မွတ္ခ်က္။       ။ Oliver ေတာ့ အပူရွပ္ျပီး ဖ်ားေနေလရဲ႕။